Dyniowo mi...

   Dzisiaj o 11-tej pyknęło mi na liczniku 500. Dziękuję wszystkim, że tu zaglądacie, a szczególnie tym, kto nie żałował czasu, by wpisać kilka słów w komentarzu. Każde z nich jest jak balsam na duszę. Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję!
   Również jak ja, tak i synek dziękujemy za miłe życzenia!
   ---
   I tak, dzisiaj będzie o symbolu jesieni - dyni. I spokrewnionym z nią arbuzie. Ja jeszcze nie pisałam Wam o swoich arbuzach? O, w tym sezonie one były moją dumą. Urosły i w folii i na grządce. Trzy odmiany, każda trochę inna i z wyglądy i w smaku. Już nie wiem, jaka odmiana gdzie była, bo mi się pomieszały jeszcze będąc rozsadą. Na żal, są bardzo delikatne w porę dojrzewania: tylko odrobina wilgoci, a już zagnije. W taki sposób kilka straciłam, bo nie zauważyłam na czas, że zaczyna gnić. Jeden dzień - i zamiast arbuza placek. No, ale kilka zjedliśmy. Były i całkiem dojrzałe, soczyste, słodziutkie. Były i nie bardzo słodkie, ale również bardzo soczyste. Korki zwykle szły na pokarm dla królików i kózki. Ale u którejś z Rosjanek znalazłam przepis na cukaty. Zrobiłam. Są wspaniałe! Radzę popróbować.
   Oto moje arbuziki:

   Znikały w mig oka. Wtedy zaczynałam proces robienia cukatów.

CUKATY Z ARBUZNYCH KOREK

    Korki oczyszczam z różowego miąższu i twardej warstwy. Zostawiam tylko białe grube "mięsko". Tnę na kawałeczki. Można większe, wtedy będą jak cukierki. Albo mniejsze, będzie posypka na desery. Zasypuję cukrem i stawię na noc do lodówki.

   Za noc puszcza dużo soku:

   Dodaję trochę kwasku cytrynowego albo soku z cytryny, można inny smak, na przykład ekstrakt zapachowy do ciast (z tym trzeba ostrożnie, gdyż jest bardzo ostry w smaku). Gotuję na słabym ogniu około 5 minut. odstawiam na 12 godzin. Znów 5 minut gotowania. i tak 5 razy. Przy ostatnim gotowaniu można dodać barwnik spożywczy. Ja nie dodawałam nic.
   Wykładam na sitko (durszlak), zostawiam na jakiś czas, by syrop całkowicie ociekł. Wykładam na blachę, wyłożoną papierem do pieczenia. Kilka dni przesuszam, obracając czas od czasu. Obtaczam w cukrze pudru. Ja po prostu wrzucam do misy z pudrem, mieszam i wysypuje znów na sitko. Puder się przesypuje, a gotowe cukaty wkładam do suczych, szczelnie zamykanych słoiczków. Ważne, by były luźne, wtedy nie będą przemakać. W smaku to jest coś pomiędzy suszonym ananasem a skórkami pomarańczy do posypki ciast.

   Teraz o dyniach. Tego dobra też trochę narosło. Wcześniej prawie wszystko szło na paszę dla zwierząt. Chyba że raz czy dwa kaszy ugotuję. Tym razem usmażyłam jeszcze placki. Chciałam zobaczyć, czy ten sam będzie smak, jak u tych z cukinii. Był taki sam. Sfotografować nie zdążyłam, zniknęły.  Ale na waszych blogach znalazłam tyle przepisów, że grzech było nie spróbować. Na pierwszy ogień poszedł przepis na dżem. Podany był na blogu Chaty Magoda tu . Tylko cukru żelującego nie miałam, dodałam cukier, cynamon, gałkę i Konfitur-Fix. Dynia sama jest trochę żelująca, więc wyszła mi gęsta marmolada. Owoce i warzywa, gotowane w syropie, zazwyczaj się nie rozgotowują. Więc i w tej marmoladzie wyczuwalne były chrupiące włókna dyni. Za drugim razem najpierw rozgotowałam dynię w odrobinie wody, dodałam mniej Fixu i tylko cukier waniliowy. Został piękny kolor dyni i obłędny smak, jednolita konsystencja. Jeszcze jedną porcję zrobiłam z dużą ilością Fixu. Wylałam na tacę, wyścieloną folią. Po podeschnięciu potnę na kawałki, obtaczam w pudru i będę miała żelki.
   No i zdjęcia podglądowe:

   No i jeszcze wczoraj rozlałam po butelkach naleweczki, postawione trzy tygodnie temu. Winko winogronowe jeszcze bulgocze, więc go na razie tylko obserwuję.

   :) Jak juz zrobiłam zdjęcia, to curcia pokazała mi, jaki błąd popełniłam. Wybaczcie mi, please! To różowe w fikuśnej buteleczce - to poziomkówka. :)
   Aha, naleweczek tych i winka to już mam na full, tylko degustować ich nie mam z kim. Mąż już 15 lat, jak on sam mówi, i do gęby nie bierze nic a to nic alkoholowego, synki obaj niepełnoletnie. Zostaje córcia, a i ta bywa w domu jak na lekarstwo. Może kto z Was zdecyduje się przyjechać do mnie, by posmakować moich smakołyków? Przyjmę każdego! Czekam!
   No to na dziś może wystarczy.
   Słodkiego, z odrobiną pikanterii, życia życzę!

   Pa!