Obiecane meble. I zboczona zagadka :D

   Do jutra... Łatwo powiedzieć... Człowiek tak se planuje, a życie wnosi swoje korekty, w sposób najczęściej wcale nie najprzyjemniejszy...
   Witajcie Kochani! Jak Wy tam? Jak przeżyliście te ostatnie wichury? Czy wszystko u Was w porządku? Bo nas, dzięki Bogu, te kataklizmy ominęły. Pomimo problemów, dostarczanych poprzez urzędy, jako tako mamy ciszę. Mi się wydawało, że po wyjeździe córki, już gorzej być nie może. Myliłam się... Przecież wiem, że nigdy nie bywa aż tak źle, by nie mogło być jeszcze gorzej. Na drugi dzień pobytu córci na Białorusi okazało się, że emerytalne konto naszej babci jest puste i ona została bez grosza. Emerytura babci przychodziła zawsze bardzo sprawnie na jej konto bankowe, i my korzystaliśmy z tych pieniędzy pod czas wyjazdów: na życie, na bilety, na zakupy, na różne opłaty urzędowe. A tu się okazało, że w tym roku na konto nie weszło ani rubla. A Ala ze sobą miała tylko na bilety i opłatę pokoju. Trudno, pieniążki znalazłam i przerzuciłam jej Westernem. Teraz pomimo wszystko ona ma za zadanie wyjaśnić przyczynę. Może oni chcą wiedzieć, czy babcia jeszcze żyje? Czy nie pobiera ktoś pieniędzy po jej śmierci? Tak że nie tylko w Polsce bywają takie absurdacje. Myślicie, że to już wszystko? A gdzie tam! Na jutro się okazało, że w pokoju, który córka wynajęła, mają  mieszkać jeszcze dwie dziewczyny. A my się dziwili, dlaczego to tak tanio. Na razie przyjechała jedna, i póki co jest pokojowo. Kolejny dzień - kolejna niemiła niespodzianka. Mały Tajfun tak szarpnął babcie, że ta nie utrzymała się na nogach, upadła i strasznie się poobijała. Baliśmy się, że ma złamania, bo nie mogli ruszyć ją z miejsca. Tym razem to się załamałam już całkowicie. Bałam się nawet pomyśleć, jak teraz mam poukładać swój i męża dzień. Po trzech godzinach oczekiwania na karetkę w końcu szpital, północy biegania, sprawdzania po 10 razy tych samych dokumentów, prześwietlenia i ulga: żadnych złamań, ani biodra (o co najbardziej się martwiliśmy), ani kolana, ani kostki. I co? Załadowali mi ją do samochodu, a dalej róbcie, co chcecie. Córcia poszła do konsulatu z prośbą, by ze względu na to wszystko przyśpieszyć termin podania dokumentów na wizę, ale jej powiedzieli, że jej sytuacja rodzinna nikogo nie obchodzi, więc niech cicho siedzi i czeka na swoją kolej. Cóż, poradziliśmy sobie i z tym. A mieliśmy wyjście? Teraz babcia już sama wstaje i znów wszedł w miłość balkonik :) Tajfun w żaden sposób nie może zrozumieć, dlaczego babcia nie chce z nim pochodzić, ciągnie ją z siłą Valtry i wrzeszczy wniebogłosy. Córcia spaceruje po Brześciu i godzinami szpera w internecie. Dobrze chociaż, że ma taką możliwość.
   Złagodziło te me wszystkie nieprzyjemności jedno miłe zdarzenie. Po wielu przejściach, staraniach, niepowodzeniach przesiedlili się w końcu na Podlasie moi internetowi znajomi. Małżeństwo, które miało już dość miasta i zdecydowało się na zamieszkanie na wsi. Tak się okazało, że wynajęli dom zupełnie bliziutko ode mnie, w 10 minutach jazdy. Spotkaliśmy się (pierwszy raz w realu!), pomogliśmy z wyładowaniem i załadowaniem :) i gadaliśmy, gadaliśmy... Na jutro oni przyjechali do nas, posiedzieliśmy przy kolacji i znów gadaliśmy... Tak jakoś ciepło na sercu się zrobiło :) Miałam właśnie pomóc im ze znalezieniem lokalu, ale sprawę zawaliłam :(, oni znaleźli go sami. Mam tylko nadzieję, że nie mają do mnie z tego powodu żalu.

   Ot tak wkrótce zdarzenia z ostatniego tygodnia. Pomiędzy tym, jak zwykle: ogórki, pomidorki, jabłka... Prawdę mówiąc, to mam już dość :) Nawet mąż wczoraj zapytał, kto to wszystko ma zjeść? Ale mi spokojniej na sercu, jak widzę w piwnicy zastawione półki: jakie problemy by nas nie dopadły, ale głodni nie będziemy. Amen!

   No, a co teraz? A teraz obiecane meble. Mam już takie cóś:

   Apliki kupiłam u tego Sprzedającego , pomalowałam brązową farbą akrylową, potem popecałam pędzlem, otartym o białą :)

    Uchwyty brałam tu . Też z lekka potraktowałam prawie suchym białym pędzlem. Listwy przetarłam papierem ściernym i pokryłam bezbarwnym wodnym lakierem.

   Emalia, którą malowałam całość, okazała się nie za bardzo. Na blacie już widać zadrapania: ześliznęła się mi łyżka. Czyli, na takie coś muszę mieć inną farbę. Może, lepsza była by zwykła akrylowa pod lakier. Mam teraz Decoral w kilku kolorach, kolejny mebel pomalowałam ją, zobaczę. Źle zaszpachlowałam dziurki po uchwytach, na zdjęciach to dobrze widać, w realu prawie nie widoczne, jeśli specjalnie się nie przyglądać. Kilka razy zacierałam, ale szpachla pęka i się wysypuję. Też muszę popróbować innej. Albo po prostu nabrać wprawy. Na blat planowałam zwykłe sosnowe deski, ale na razie nie mam, więc jakiś czas będzie jak jest. Na początku wyglądało to tak:

   To są pozostałości po komplecie, który nabyła za całe 50 zł! Została jeszcze szafka pod zmywak, cztery szafki do zawieszenia i dwa regaliki. Najgorsze do usunięcia okazały się ślady po taśmie klejącej. Nawet rozpuszczalnik nie pomógł. Nie powiem, że jestem z tego mebla dumna, ale jestem zadowolona. I jak by usatysfakcjonowana. Bo potrafię :) Tylko trze się lepiej postarać :)  I mam teraz już w kuchni miejsce na sprzęt AGD, garnki mają swoje szafki, a mąki, cukry i kasze - swoje. I mam jeszcze mebelki do kontynuowania nauki :D W tym momencie w przeróbce mam stół. Stary, powojenny. To był chyba pierwszy mebel, który świętej pamięci teść zrobił, jak tylko nakrył dach domu. Był strasznie poszarpany, pomalowany już kilkoma warstwami farby i niemiłosiernie zatłuszczony. Ten tłuszcz sprawił najwięcej kłopotów: zatykał papier ścierny, szlifierka się ślizgała. Musiałam namoczyć płynem do odtłuszczania. Trochę pomogło. Kolejny problem stawiały... muchy. Tak, tak, muchy. Wyszlifowany stół po dwóch dniach (niedziela akurat) musiałam szlifować na nowo, bo cały był w obrzydliwych kropeczkach, które z surowego drewna nie dało się zmyć. Wyglądało to na początku tak:

    Tu akurat w trakcie moczenia płynem:

    A tu córcia zdecydowała się wziąć w ręce szlifierkę :D  Sorrki, kątówkę z tarczą do szlifowania :):):)

   Teraz stół już pomalowany, czeka na przetarcia i lakierowania. Tym razem wzięłam akrylowy Decoral. Zobaczę, jakie będą efekty. Za jednym proszę o radę: z jakich farb i lakierów Wy korzystacie? Wiem, że na Waszych blogach temat ten poruszany był nie jednokrotnie. Ale wybaczcie, jak czytałam - nie zapisywałam, bo nie myślałam, że się przyda, a teraz po prostu nie mam czasu wszystko przeszukiwać. I tak rzadko do komputerka dopadam :) Nie nadążam nawet za przeczytaniem Waszych nowych postów, gdzie tam już stare przeglądać...

  Co jeszcze? Jeszcze chyba nie pokazywałam Wam tej wiaty, co postawiliśmy wiosną pod winorośl. Wygląda teraz pięknie, nawet w deszcz można pod nią posiedzieć, a w upały to jest po prostu azyl!

   Co prawda, psują widok sznurki, ale trudno, na razie tu powiszą.

      Obok słupka posadziłam powojnik, który miał być (według zdjęcia na kartoniku) różowy pełny. Mam taki :)

   Ale nie narzekam, bo widziałam w okolicy, jak już sporo lat taki rośnie i kwitnie, jak oszalały. To może i u mnie w końcu przeżyje?
  A jeszcze odwiedziły nas takie dwa stworki:

   Motyla widziałam po raz, chyba, drugi w życiu, jest sporo większy od naszych tych wszechobecnych i prawie nie boi się ludzi. Żuka takiego jeszcze nigdy nie widziałam, był wprost gigantyczny, około 5 cm bez wąsów. Fajne, prawda?

   Aha, byliśmy dziś z Tajfunem na szczepieniu. Cały czas Pani się dziwiła, jaki on jest duży i dorosły. Jak zrobiła zastrzyk, to on tylko jakoś zdziwiono na nią popatrzył: "Ej!" Pani popatrzyła nie mniej zdziwiono: "Oho, facet rośnie."  A potem był duży sklep, potem księgarnia i ogrom podręczników dla brata, potem w prezencie od Pani z goframi waflowy różek (który okazał się wcale nie smaczny) i chłopak zapomniał, po co tak na prawdę jeździł do miasta.
   Ot, takie tam codzienne troski...

   Violi igłą malowane myślę, że większość jednak wie. Ale nasi ludzie nie przyzwyczajeni są liczyć cudzego czasu i wysiłku, najwyżej koszty materiałów.
   ElaKonfacela no właśnie, nie mogę nic nie robić. A pomysłów tyle, że głowa pęka :)
   Hebe tak Ewelinko, oswajam po cichu decou. Ten komplet z przodu dałam w prezencie siostrzenicy męża. Herbaciarka, chustecznik i komplet 6 podstawek (wszystkie z różnym wzorem) w pudełku. Dziewczyna jest bardzo fajna, pomocna, zawsze do dyspozycji. Nie raz wyręczała nas w trudnych chwilach. Była strasznie zadowolona. Lubi decou, ale sama robić nie umie, prosi nauczyć :):):)

   Joanna szkoda! Ja Cie po całym placu kilka razy szukałam. Bo my to jakąś chmurę gdzieś tam daleko widzieliśmy, ale chyba ona rozmyśliła się psuć nam imprezę :D
   Magota na pewno by nie wyszła! Wspaniałości było tyle, że aż dech zapierało czasem. Tylko się denerwowałam, że nie mogę mieć tego i tego, i tamtego też!

   No, i na koniec mam dla Was zagadkę. Pożartujemy. Kto zgadnie, co to jest?

    Tylko poproszę bez oskarżeń :) Bo pierwsze, co wygadał mój Uchachany, jak już się odeśmiał (oj tam, rżał jak koń): "Ale ty zboczona jesteś!" A co ja? Przecież nie ja to... utworzyłam. A że pierwsza zobaczyłam, to przecież na to i jest gospodyni, by za wszystkim naglądać. Tak czy nie? No!
   To czekam, powiedzmy, tydzień. Może tym razem los będzie dla mnie bardziej łaskawy i ja nie przegapię tego terminu :)
   No to miłego... eeee... ciągu tygodnia życzę!
   Dziękuję, że jesteście!
   Pa!