Głos wiosny?

  Ostatnio mam zły humor. Obiecałam, że nie będzie na moim blogu miejsca dla polityki. I nie będzie! Oprócz tego razu, kiedy to ubolewam nad losem swojego ukochanego kraju. To, co wydarzyło się kilka dni temu na Białorusi, wdeptało w brud wszelkie nadziei na poprawę stosunków, a co za tym idzie, ułatwienia relacji pomiędzy tą a tamtą stronami granicy. Boję się, bo tam się urodziłam i mieszkałam 38 lat. Tam zostały moje korzenie. Tam żyje naród, który tyle na przeciągu historii wycierpiał. I cierpi nadal. Nie chcę, jak pewnie pomyślicie, winić we wszystkim Łukaszenka. Wbrew temu, co tu piszą i mówią, on nie był dyktatorem z powołania. Po prostu w tej sytuacji, jaka panowała pod czas jego pierwszych wyborów, inaczej nie można było. Nie czuliśmy żadnego nacisku nad sobą, a tym bardziej dyktatorskich zachodów. Była odrobina dyscypliny (za mało, jak wtedy myśleliśmy) i chęć ulepszenia życia. Niestety, miał facet dobre intencję, tylko nie poradził sobie z ich realizacją. Chciał, by maleńki agrarny (rolniczy) kraj, który oprócz nawozów potasowych, torfu i odrobiny węgla brunatnego nie ma żadnych zasobów, żeby ten kraj został niezależnym, samodzielnym, wolnym. Taki strategiczny punkt, jakim jest Białoruś, przyciąga do siebie uwagę całego szeregu "silnych tego światu". Pole odwiecznej walki Wschodu i Zachodu, Północy i Południa. Każdy chce postawić tam stopę, rozebrać na części zapasowe dla siebie. Nie chwalę ani oskarżam "dyktatora". Sytuacja po prostu go przerosła. Myślę, że tym, co teraz się stało, on wbił ostatni gwoźdź do trumny swojej władzy. Szkoda, bo zapłacą za to, jak zawsze, ci sami najsłabsi...

   To tyle...

   A teraz o przyjemnym. Zaczęło się wielkie sianie. To dla mnie zawsze ważny moment, bo czuję się, jak by odradzały się we mnie jakieś odwieczne siły, korzenie których sięgają takich odległych czasów, że nawet era pogaństwa przy nich zdaje się niemowlęciem. Czasów, kiedy człowiek był taką samą częścią przyrody, jak drzewo, zwierze, lub kamień. Kiedy nie było podziału na "duszę" i "nie dusze". Wszystko toczyło się po ustawionym raz i na zawsze torze wiecznego bycia. Dotykam ziemi i czuję oddech tych czasów. Sieję ziarenko i czuję się częścią tego oddechu. Świruję, co? Walnięta, z jakiej strony nie popatrz :) Tak czy inaczej, ale przedwczoraj na moim parapecie  zagościły już skrzyneczki z pomidorami i papryką. Co roku wysiewałam ich jeszcze w styczniu. Ale póki doczekiwałyśmy się ciepłej pory, to sadzonki przerastały, wyciągały się i mało nie ginęły. Więc postanowiłam w tym roku troczę tę sprawę opóźnić. Niech lepiej moja rozsada będzie mniejsza, ale mocniejsza. Według wszystkich przepowiedni ludowych wiosna ma być późna. "Jak na Gromnicy (15 lutego) kogut spod dachu napije się wodzicy, to na Juria (Jerzego, początek maja) wół na łące naje się trawicy. Niestety, na Gromnicy był mróz. Ale pożyjemy - zobaczymy. Teraz już tak jest wszystko pomieszane, jak na ziemi, tak i w niebie, że nawet wiekowe przepowiedni czasem się mylą. Mniej o to, cud już się dzieje:

   Zasiane nasionka podlewam mocno ciepłym, prawie gorącym, ciemno fioletowym roztworem fioletu (masło maślane :)) Pakuje do woreczków przezroczystych i nie ruszam, póki rozsada nie zacznie dotykać folii. Wtedy ją zdejmuję  i dalej - jak zwykłe rośliny w doniczkach. Gorący fiolet dezynfekuje ziemie i nasionka, ciepło potęguje kiełkowanie, folia zapobiega wyparowaniu wilgoci i utrzymuje temperaturę. Takie mini szklarenki. Bardzo skuteczne.
   Żeby tak przedłużyć sielankowy nastrój... Zrobiłam serek. Przywożą mi ze wsi mleko i czasem trochę zostaje. Jak moja córcia była malutka, w przychodni dziecięcej nauczyli mnie robić delikatny serek. Do słodkiego mleka wlać dwie-trzy łyżki kwaśnego (albo kwaśnej śmietany, jogurtu), dobrze wymieszać i postawić do większego garnka z gorącą wodą. Niech postoi tak na małym ogniu, póki nie zacznie zbierać się twarożek. Odcedzić na kilku warstwach gazy, lub płótnie. Można od razu jeść: będzie miękki i delikatny. Można pozostawić przez noc, na przykład, w tym płótnie, podwieszone nad misą. Wtedy z rana dostanie się zwarty kawałek twardego białego serka, który można będzie kroić nożem.

   Radzę nie wylewać serwatki. Jest doskonała do przyrządzania pysznych racuszków.

RACUSZKI NA SERWATCE

Na 1/2 litra serwatki 

2 jajka,

 płaska łyżeczka sody lub proszku do pieczenie (ale lepiej sody), 

szczypta soli, 

cukier do smaku,

mąki tyle, by wyszło ciasto o konsystencji gęstej śmietany.

Piec na oleju do zarumienienia.

   Ze świeżym twarożkiem i domowym dżemikiem - śniadanko - niebo w gębie!

 
   No i żeby nie było, że nic nie tworzę robótkowo, kolejne przestępstwo:

   Tym razem moje ulubione materiały: turkus i srebro.
   W komentarzach pod poprzednim postem napisaliście mi dużo miłych ciepłych słów. Dziękuję Wam za to bardzo. Chcę tylko Was zapewnić, że moje marudzenie o niechlujnym wykonaniu wcale nie jest udawane, i nie wykazuję go w celu wywołania Waszych pochwał. :) Ja na prawdę liczę, że mój sutasz jest krzywy i do perfekcji jemu jeszcze daleeeeka droga. Nawet nie jestem pewna, czy on ją pokona :( Popatrzcie same:

   A teraz zajrzyjcie do Anety , Enchantee , Diavony , Pinky lub Kleo i wtedy zrozumiecie, co mam na myśli. Coś ja robię nie tak. Chodzi mi o technikę wykonania. Dlaczego pomimo wszelakich starań wychodzi mi tak nierówno? A do tego jeszcze po ukłute do krwi palce i zgięta w barani róg igła :(

   Czy u Was też tak bywa, czy to tylko ja taka zdolna jestem? :::(  Dobra, się naskarżyłam. Nie ma co, i tak jutro za kolejne się wezmę.

   Kochani, bardzo dużo ostatnio zajrzało do mnie nowych osób, dużo przybyło obserwatorów. Jestem niezmiernie Wam wszystkim wdzięczna, bo jesteście wodą na koło mojego młyna twórczego :D Wy powodujecie, że staram się więcej zrobić, i zrobić lepiej. Dziękuję Wam z całego serca! Wybaczcie, że nie od razu odwiedzam Wasze blogi: po prostu za wszystkim nie nadążam. Będę starać się po cichu to nadrabiać. Buziaki dla Was!

   I na koniec mam pytanie. Szczególnie dotyczy ono tych, kto ma blogi-sklepiki. Jak to jest z tą sprzedażą? Czy to nie jest wbrew prawu? Czy nie czepia się skarbówka, na przykład? Czy potrzebne jest jakieś pozwolenie? Nie chodzi mi o oficjalne sklepy na otwartą działalność, tylko takie malutkie, blogowe, gdzie to sprzedajecie czas od czasu swoje wyroby. Chciałam popróbować, ale trochę się obawiam. Nie jestem tchórzem, tylko obcokrajowcem :D Przy każdym drobiazgu idzie sygnał do Urzędu Wojewódzkiego i przy podaniu kolejnych dokumentów na pobyt zaczynają kręcić nosem: "A, złamała Pani prawo... Musimy pomyśleć, czy pozwolić Pani na zamieszkanie..." I t.d. Ze mną osobiście to jeszcze się nie zdarzyło, ale znam przypadki. Dlatego się interesuję. Będę wdzięczna za każdą podpowiedź i radę.
 
   To co, raczej starczy na dziś. Jakieś takie baaardzo mięciutkie łóżko mi się wydaje :D I tak woła do siebie, woła... Muszę iść. Po tak namiętnym zawołaniu... Hi-hi... :)

  No to dobranoc! Miłego weekendu życzę!
  Pa!

   EDYT. Teraz na komentarze odpowiadam w komentarzach. Może wypłynie informacja, która będzie ciekawa dla innych.