Popełniłam przestępstwo :)

   Popełniłam, popełniłam... Myślę, że popełniłam... Myślę, że przestępstwo... Myślę, że z punktu widzenia tych, kto fachowo zajmuje się sutaszem, to, co u mnie powstało - to przestępstwo. Znęcanie się nad najlepszymi uczuciami w/w fachowców. I co, myślicie, że okażę skruchę? A w żaden sposób! Się nie doczekacie!!! :D Półtora roku do tego dążyłam, dojrzewałam, cierpiałam. Dlaczego cierpiałam? Bo strasznie nie lubię udowadniać sobie, że czegoś nie potrafię zrobić. A tu właśnie bałam się, że nie potrafię. Ale nie popróbuję to się nie dowiem, tak? Więc popróbowałam.

   Uwierzcie mi: wszystko widzę. Wszystkie niedoskonałości, nierówności i niedociągnięcia. I pokornie proszę o wybaczenie: kolejny raz bardziej się postaram. Tak, tak, kolejny raz będzie! I to bardzo szybko! Na razie wykorzystałam zwykłe szklane perły i posrebrzane bigle-gwoździe. Jak się okazało, pierwszy kolczyk idzie dość sprawnie. Ale drugi... Mało mnie szlag nie trafił! Najtrudniejszym okazało się zrobić DWA JEDNAKOWE kolczyki! Ja cie!.. Ludzie, jak Wy to robicie??? Ale tak czy inaczej - mi strasznie się spodobało. Więc nawet nie próbujcie mnie zniechęcać :)
   Za tym zajęciem spędziłam sobotę. Parę dni przed tym zrobiłam coś takiego:

   Sama nie wiem co to: długie korale? krótkie, dwa razy owijane wokół szyi? długa bransoletka, którą można owinąć wokół nadgarstka z 5 razy? Ot, po prostu wypróbowałam wzór.
   Trochę wcześniej, jako prezent walentynkowy dla pewnej sympatycznej osóbki, powstało takie serduszko:

    To, co tam z góry sterczy (takie absolutnie nie psujące do całokształtu), to wcale nie zawieszka. To ja próbowałam pokazać, że w środku jest schowek na jakąś drobną biżuterię (albo liścik miłosny) :)

    Później została doszyta do niego zawieszka z kokardką, ale już nie było jak sfotografować.

   A teraz wiadomość bardzo przyjemna. Przynajmniej dla mnie. Dostałam słodką przesyłkę od Joanny

    Delikatne pudełko, piękna zawieszka i cały plik serwetek o szykownych wzorach. Pudełko okazało się akurat przydatne na moje sznurki, których JESZCZE nie jest zbyt dużo. Zawieszka już odnalazła swoje miejsce na drzwiczkach kuchennej szafki. Serwetki czekają...

   Joasiu, dziękuję Ci bardzo za wspaniałe prezenty!

   Chyba już zauważyłyście, że znów nazbierałam ogrom candy. Nie dziwcie się. Pójdźcie po tych linkach i zobaczycie, że osoba z tak chomikową naturą jak ja, nie miała żadnych szans, by im się oprzeć. Dobrze, że dziś niedziela, bo w niedzielę zasadniczo nie robótkuję. To miałam trochę czasu, by poszperać i powrzucać.

   Tak, coś jeszcze chciałam Wam pokazać... Aaa, no właśnie. Zima już się kończy (prawie), a u mnie we wspomnieniach zostanie ten oto bałwan:

  Był około 4 metrów średnicy i wysokości. Wieś Chytra, skrzyżowanie, przez które przejeżdżałam dwa razy dziennie. Teraz go już raczej nie ma :( Natomiast we wsi Olszyna na słupku płota siedział skulony z zimna człowiek. Ze śniegu, oczywiście. Niestety, właścicieli posesji nie było w domu, więc nie zdecydowałam się fotografować bez ich zgody (ach te ACTA!). A szkoda, bo widok niepowtarzalny! Którego raczej już nigdy nie zobaczę. No i jeszcze lisek na koniec. Był z 10 metrów przed samochodem, ale póki dostałam aparat i wyszłam...

   I na koniec chcę serdecznie podziękować wszystkim, kto wiernie mnie odwiedza, kto obserwuje i kto tylko się tu pojawił, kto swoimi komentarzami dodaje mi otuchy i chęci do życia i nowych poszukiwać. To dla Was wszystkich!

   Lekkiego Wam pracowitego tygodnia życzę!
   Pa!