Przyznaję się do nałogu.

   Serdecznie witam wszystkich, kto tu zagląda. Szczególnie chcę powitać moje nowe obserwatorki i osóbki, co nie liczą za zbyt duży wysiłek :) napisać kilka słów w komentarzach. Jak dobrze, że jesteście ze mną. Nadajecie życiu nowych barw i pobudzacie do działań. Dziękuję!!!

  No właśnie, przyznaję się do nałogu. Jestem uzależniona od swoich marzeń o białym domu. Z małych liter, z małych :D Nie ciągnie mnie ani do Waszyngtonu, ani do Moskwy :):):) Chodzi mi, jak już pewnie zrozumieliście, o domu, urządzonym w jasnych pastelowych odcieniach, przeważnie w kolorystyce biel-krem-beż. Wiem, że wiele osób liczy takie zestawienie za nudne, a przynajmniej pozbawione osobowości. Dla mnie że jest to paleta spokoju i ciszy w duszy. Cały czas przekręcają się mi w głowie obrazki, co, gdzie i jak można przerobić, jak by to wyglądało po przemalowaniu i przerobieniu. Lubię w domu dużo światła i wolnej przestrzeni. I niby nie taki to problem: remont i tak potrzebny, a różnicy wielkiej nie ma, malować na biało czy na brązowo. W samym procesie nie ma. A co potem? Chodzi mi o moją wieczną zmorę: kurz i muchy. Na brązowych, szarych i pstrokatych powierzchniach jest mniej widoczne i to muszę bez przerwy latać ze ścierką. A na jasnych? I jeśli z kurzem jeszcze można jakoś poradzić ( w końcu to latanie i tak nie jest mi obce), to co z muchami. Skutki muszynych posiaduszek wiadome raczej wszystkim. Moskitiery w oknach i tiul na drzwiach mało tu mają do powiedzenia: te bestii po prostu wjeżdżają do domu na plecach wchodzącego. Nie przesadzam, fakt autentyczny. Żadne środki, ani chemiczne, ani naturalne ludowe nie dają efektów. Ani spreje, ani dwuskładnikowe, ani nawet masowego rażenia. Raczej na odwrót: muszę zmywać wszystkie powierzchni jeszcze i od pozostałości po środkach. A muchy kichać na nie chcieli z wysokiej wieży :( Dwa-trzy dni zaniedbania i wszystkie meble i nawet ściany, szczególnie w kuchni, nabierają wcale nie artystycznej pstrokacizny. Stąd pytanie, szczególnie do osób, mieszkających na wsi i prowadzących "białe" domy: jak Wy sobie radzicie z tym problemem? Bo nie będę przecież zmywać bez końca wszystko i wszędzie. Prowadząc gospodarkę, ogród, folię, pomagając mężowi w działalności nie mam po prostu na to szans. A jeszcze mały szkrabek... Chcę zmian i się ich boję. I nie chodzi nawet o kwestię finansową, tylko o zarządzanie, tak powiedzmy, czasem i ogrom roboty na marne. Nigdy nie byłam wzorcową gospodyni domową, ale ten widok pozostałości po wszechobecnych muchach mnie przytłacza. I co? Ratujcie! Podpowiedzcie coś! Bo mi już nie wystarcza samego szperania po blogach i oglądania pięknych wnętrz. Chcę mieć takie wnętrze. No... chociaż by zbliżone do takiego...
   Próbowałam już, starając podążać w Wasze ślady, zrobić co nieco w stylu Shabby Chic, czy chociaż by z daleka do tego się zbliżające. Na pierwszy ogień poszła mała stara rameczka, którą lat już z 7 temu dostał mąż od znajomego stolarza jako upominek:

   Przekładałam ją z miejsca na miejsce, moja chomikowa dusza nie dawała pozwolenia na wyrzucenie. Nie miałam na nią pomysłu, póki w sklepiku gdzie to "wsio po 4 zł" nie natrafiłam na taką cyfierkę. A że po zrobieniu elewacji nasz dom był pozbawiony numeru, to decyzja zapadła. Bowiem dom nasz jest pierwszy przy wjeździe do wsi, ale numer ma 3. Kiedyś dawno temu nr 1 stał w głębi posiadłości, z daleka od drogi. Potem teściowie pobudowali ten, numer nadany był 3, a numeru 1 już dawno nie ma. Została po nim tylko zasypana studnia i pokruszone, zarośnięte trawą fundamenty. Najgorzej jest z kurierami: zawsze przeskakują do kolejnego domu a tam - a to niespodzianka! - numer 5 :):) Z materiałów miałam tylko akrylową farbę, co zamazywałam plamy na suficie i bezbarwny lakier samochodowy w sprayu. Powstała taka tabliczka:

   Dumnie zdobi płot przy wjeździe :) No, nie miała kiedy sfotografować, to trzeba było trafić akurat na taką całkiem oszronioną...
   Na drugi rzut poszła ramka od lusterka, kupionego w w/w sklepie za całe 6zł.

   Jasne, że nie mogłam się pogodzić z takim wściekłym kolorem. Pomalowałam na biało tą samą farbą "sufitową", i wzięłam się za oklejanie serwetką. Na ten moment miałam do wyboru tylko

   Wybrałam tę ze względu na drobniejszy wzór:

   I tu mnie czekała pierwsza niemiłą niespodzianka. Papier się marszczył, a przy najmniejszej próbie go wyrównać (żeby nie było - pędzelkiem z klejem) rospapliwał się na kaszę. Czy zwykłe serwetki obiadowe się nie nadają do takich spraw? :( Poprawiałam, doklejałam... Jakoś tam z większego poradziłam sobie. Nie całkiem zadowalające, ale jak na pierwszy raz to mogło by być. Po wyschnięciu polakierowałam. Marszczenie zaczęło wyglądać dość ciekawie, można było nawet stworzyć pozory, że tak było zaplanowane od początku. Druga niemiła niespodzianka czekała, jak zobaczyłam swoją ramkę po wyschnięciu lakieru. Mało nie padłam. Wszędzie wylazły brzydkie żółte plamy. Nie wiem, czy to klej wstąpił w reakcję z lakierem, czy może lakier jest na tyle mocny, by "wydobyć" kolor z plastiku ramki. Bo na ramce z numerem przecież takiej brzydoty nie było. Czyli lakier i plastik...

   Ojejku, jak pomyślę, że to wszystko trze teraz jakoś zetrzeć...  To nie chcę mi się nawet myśleć o ścieraniu :( Nie chciałam Wam tego pokazywać, ale pokazałam ze względu na to, by początkujące przy pierwszych próbach nie raczyli bawić się materiałami, tylko dobrze przestudiowali to, co mają do powiedzenia znawce. No właśnie, może kto podrzuci mi namiary na listę materiałów do dequ, przeważnie klejów i lakierów? Wiem, że w internecie tego od groma, ale jeśli zacznę sama wyszukiwać, to robótki moje staną na amen.
   A wiecie, niedawno tylko skojarzyłam, że dekupażem bawiłam się jeszcze w dzieciństwie. Tylko wtedy nie wiedziałam jeszcze takich słów. Nauczył mnie temu wujek. Wycinałam z grubej sklejki deseczki, naklejałam na nie ulubione obrazki, lakierowałam bezbarwnym lakierem do mebli i z dumą patrzyłam na dzieło swoich rąk :):):) Ach te wspomnienia...
   Takie to próby popełniłam. A jeszcze robiłam serduszka z masy solnej. Też pierwszy raz. Z miesiąc temu to było, ale nie pokazywałam, bo zobaczyłam podobne na innym blogu i nie chciałam by pomyśleli, że to ja zlizałam pomysł. A le teraz takich ozdóbek pokazano już jest dużo, więc nie ma co się bać. Ot, takie maleństwa...

   Pod wpływem tego samego lakieru czerwona farba zabarwiła białe wzory. To zwykłe farby akrylowe w tubkach. Natomiast złota farba była w opakowaniu dla roboty z masą solną, ta jak widać nie "popłynęła".
 
   Dzisiaj niedzielka, ja nie robótkuję, więc pójdę jeszcze poszperam po "białych" blogach, podrażnię czułe miejsca w mózgu, by jeszcze pogłębić i tak już zaawansowany nałóg. Eeech, żeby nasze możliwości mogły nadążyć za naszymi zachciankami...
   To co? Życzę lekkiego poniedziałku, kochani. Trzymajcie się cieplutko! I nie zapominajcie o zabawie .
   Pa!