Pod znakiem raka...

   Nie, wcale mi nie chodzi o tego niebiańskiego, spod którego ja pochodzę :)

   Witajcie Kochani!

   Kiedyś myślałam, że jeśli dla kogoś z bliskich zdiagnozowany zostanie nowotwór złośliwy, czyli tak zwany rak, to życie całej rodziny zamiera... Gasną uśmiechy, przytłumiają się głosy, znika muzyka i żarty. Muszę przyznać, że na początku tak i było. Szczególnie w tych pierwszych tygodniach, kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy, co nas czeka, i jak potoczy się dalej nasze życie. Był strach, niepewność i... rozpacz. Były bezsenne noce, kiedy to przysłuchiwałam się do każdego oddechu i co ni rusz sprawdzałam temperaturę... Były dni, w miotaniu się pomiędzy lasem, domem, a szpitalem... Nie powstawało pytanie, dlaczego to dopadło akurat nas. Tylko: dlaczego to w ogóle dopada tych, kto jest kochający, kochany, potrzebny, niezbędny! Była czasowa załamka i natrętna myśl: przecież ja nie potrafię bez niego żyć! Potem: ile by nie zostało, do ostatniej chwili będzie czuł, że ja cały czas jestem przy nim. Teraz już przyszła świadomość, że to jeszcze potrwa (w dobrym sensie) ;) Uczymy się na nowo śmiać się i cieszyć się z tego, co życie w tej sytuacji jeszcze w stanie jest nam zaoferować.

   Wczoraj nasz tatuś poczuł się trochę lepiej i sam zaproponował nam pojechać nad zalew, pokazać dla chłopczyka "wielką wodę" :) Przyjechała córcia ze swoim chłopakiem i... Pogoda, co prawda, nie zbyt nas rozpieszczała, ale jednak... 

 
   Wakacje!!! :D

Moi najstarsze i najmłodsze...

Córci chłopak dołączył :)

My :)

Nie ma to jak z tatem...

Ta dziewczyna na potężnym motorze (z lewa) nas po prostu rozwaliła :)

Ten piesek dostarczył nam ogrom przyjemnych minut :) Zabawny, skakał za piłeczką wszędzie!

Halk i Thor sprzątają plażę ;)

Spodnie do prania, oczywiście...

No, i po wszystkim. Teraz czas do domu :)

   Na dziś to tyle :) Lato jeszcze trwa. Więc i Wam wszystkim życzę dużo miłych wrażeń!

   Pa!