Dzisiaj o przyjemnym :)

   No bo, w końcu, ile można nad sobą się użalać i pisać o swoich przepychankach z losem? Tym bardziej, że jest dziś piękne Święto Zwiastowania (według kalendarza Prawosławnego), pięknie świeci słoneczko (w końcu!), i w ogóle taki piękny dzień jest! Mimo że leżą zawały śniegu, na termometrze zero z ukłonem w stronę minusa, a na podwórku totalne błoto. Mimo że znów chorują moje chłopaki, tym razem najmłodszy i najstarszy. Ale słoneczko wszystko upiększa i łagodzi w sposób niesamowity :D

   Witajcie Kochani!
   Wczoraj zrobiłam w końcu zdjęcia moim małym skoczkom. Ależ miło popatrzeć, jak skaczą po chlewiku! I same przez siebie i przez siebie nawzajem :) Uosobienie radości życia :)

   Są bardzo ciekawskie: wszędzie muszą zaglądnąć, wszystko wywąchać i popróbować na ząb. Bardzo przypominają tym Tajfuna :D

   To moja ulubienica Czarnonoska. Pod czas wykarmiania najbardziej do mnie się przywiązała. I teraz każdy raz, jak wchodzę do chlewka, gotowa jest do kieszeni wskoczyć :) A już na plecy - jak przykucnę - to konieczne. Jedyna z całej czwórki ma ciemny nosek i różki.

   Ten koziołek to samotnik. Ten, co został sam bez siostrzyczki. Za każdym razem, jak zanoszę jeść i trójka rodzeństwa rzuca się do misy, on z niedowierzaniem patrzy na mnie: "Eee, gospodyni! A mleko to gdzie?" No wiadomo, sam wypijał po dwa litry mleka dziennie, to po co mu było uczyć się jeść coś innego. Nie, no umie, umie! Ale nie chce. Z kolei, wyjścia nie ma, musi jeść. Jak tylko ja znikam z jego oczu, rzuca się też do miski, rozpycha kolegów i namina. Ale tylko znów mnie ujrzy, jak odchodzi i honorowo podnosi głowę :)

   Czasem zdarzają się na prawdę ciekawe rzeczy. Trzeci lub czwarty dzień po odsadzeniu koźląt... Wydoiłam kozy, dałam im siana, kozy stoją se żują spokojnie. W sąsiednim chlewku (one są w jednym dużym pomieszczeniu, oddzielone tylko dwumetrową betonową ścianką) drą się koźlaki. U mnie od tych wrzasków już głowa jak balon. Nie wytrzymuję, gadam do kóz: "Uspokójcie w końcu te swoje dzieciaki!!!" Starsza podnosi głowę, cichutko tak: "Mek!" i żuje dalej.  Nastaje cisza. Kompletna! Popatrzyłam na kozę, ona na mnie: "I co się gapisz? Prosiłaś uspokoić? Ja uspokoiłam"  No, teraz to mi śmiesznie. Wtedy to ciarki po plecach przeszły :)

   Mam i stadko małych królików.

    Jest ich trochę, ale pozostałe jeszcze chowają się w gniazdach.
   A ta królica pewnie wyobraziła siebie osą :) Wybudowała gniazdo na całą wysokość klatki. Mimo że króliczkom czas już najwyższy wychodzić.

   Pewnie, jest ich mało i pokarmu starcza. Bo poprzednie stadko (dziewięcioro) wyszło z gniazda jak jeszcze oczy nie wszystkie otworzyły. Trudno o tyle mleka, więc królica odkryła gniazdo, by się uczyły jeść pokarmy stałe. Nigdy nie liczę nowonarodzonych królików w zamkniętych gniazdach. Dla mnie to nie ma sensu. I tak będę wiedziała, jaka królica wychowuję więcej, jak już wyjdą. A tak można narobić więcej problemów, niż z tego jest pożytku. Czasem królice rozrzucają gniazda i królczęta, bo nie lubią cudzego zapachu. Maluchy wtedy giną. I chociaż zwykle króliki dobrze znają zapach tych, kto ich karmi, ale i tak lepiej nie ryzykować.
   Mamy jeszcze czwórkę kociąt. Ale zdjęcia one jeszcze się nie dorobiły :) Same ciekawe, że w nocy maluchów ogrzewa cała trójka starszych kotek: mama i dwie starsze siostry :) Fajnie to wygląda: kółko z trzech kotów a po środku pomponiki:)
 
   Ot, takie to nowości... Co jeszcze? Dorobiłam jeszcze trzy ubranka:

   Ta ostatnia sukienka była zrobiona na zamówienie. Na razie od zamawiającego nie ma odpowiedzi, ale trze zaczekać.

***

   Nikita bierze dwa ciasteczka. Eliaszek podbiega, zabiera jedno i do buzi. "Eee! Co to ma być? Dlaczego zabierasz?" Na co Tajfun bije siebie rączką w piersi i wydaje: "Moje!"

***

   No to wszystkiego najlepszego! Pogodnych dni! I szybszego nadejścia wiosny!

   Pa!