Pierwsze kroczki! Truskawki i drogi Puszczy.

   A my wczoraj postawiliśmy pierwsze kroczki! Radochy było - pełne spodnie :D, jak żartował mój świętej pamięci tato. Fajnie, że prawie wszyscy przy tym byliśmy (oprócz braciszka z siostrzyczką). Bo zwykle tatuś jest w lesie i wszystko, co jest pierwszy raz, go omija. Ale tu akurat do niego były te kroczki skierowane. Więc tatko jest wniebowzięty! No i my wszyscy pozostali też

 Witajcie Kochani! Z takiej radosnej wiadomości zaczęłam posta, bo wiadomo, że nic tak matki nie cieszy, jak sukcesy jej dziecka. Albo tym bardziej dzieci. Córcia na uczelni zalicza przedmiot za przedmiotem, starszy synek poprawia po troszkę zaległości i niedociągnięcia, a młodszy zaczyna rozrabiać jak nigdy wcześniej :) Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło: babcia w pogoni za wnuczkiem zaczęła chodzić sama, bez balkonika. Żartuje, że uczą się chodzić razem, małe i stare :)
   A my zajadamy się truskawkami, mamy już swoje poziomki i ogórki, z dnia na dzień dojrzeją czereśni.

    Niestety, deszcze powodują, że truskawki zaczynają gnić. Tak to jest: to co dobrze dla pozostałej części ogrodu (zaczęło w końcu wszystko normalnie rosnąć), to dla truskawek nie służy.

   Co dzień planuję napisać posta, układam w myślach zdania, ale jak już dopełznę do komputera - sił nie ma na nic. Tak i przeciągam z dnia na dzień. Ale dziś od świtu leje, więc kaca moralnego od nic nierobienia mieć nie będę :)
   Prosiliście mnie pokazać kwitnące piwonię. To pokazuję:

   Kuchennie nic się nie dzieje. Ograniczam się niezbędnym minimum. Jedynie, że zainspirowana postem Moniki i jej masełkiem, sporządziłam swoje. Krowie, to znaczy :) Zawsze miałam problem ze zrobieniem masła, bo nie posiadam bijanki. O mikserze nie pomyślałam jakoś :)

   No i takie tam... Dużo roboty, mało wolnych chwil. Raczej, wcale ich nie ma, bo jak tylko rzucam robotę, to śpieszę się do dziecia. Bo zaczyna już po troszkę rozmyślnie bawić się, próbuję coś powiedzieć, chodzić, a mamy ma jak na lekarstwo. No nie wiem, starsze dzieci wychowywałam sama, babci przy nas nie było, i jakoś za wszystkim nadążałam. No, ogrodu wtedy takiego nie miałam. Ale za to szyłam dużo, ciasta były praktycznie cały czas. A teraz... Czyż by się starzeję? :(
   A tam... poużalałam się :)

   Piszę cały czas o pracy, a na czym ta moja praca polega jeszcze nie pisałam. Właściwie, omijając robotę papierkową, relację z bankiem, ZUSem i skarbówką, to jest zaopatrzenie zakładu męża. Zbieram i wożę do miejsca robót pracowników (drwali), odwożę ich z powrotem, dowożę paliwo, części, sadzonki. Gorzej, jeśli w lesie coś nawali, ciągnik stanie albo piła. Muszę jechać, zabierać, wieźć do naprawy, przywozić odremontowane lub inne na zamian. Czasem za dzień najeżdżam po leśnych drogach do 250 km., zwykle 70-80. Chcecie zobaczyć? Proszę: drogi Puszczy - moje miejsce pracy...

   W ten album załadowałam z setkę zdjęć.  Są tam i piękne puszczańskie widoki, i rośliny, i mrówki :) Jeśli kogoś zainteresuje, to zapraszam. Na razie serwer wisi, już od kilku godzin, więc mam tam tylko 9 zdjęć, ale cały czas próbuję wgrać pozostałe. Postarałam się nagrać dla Was filmik :

Radochy prawie na 9 minut, najciekawsze na końcu, jak to zwykle. Nie wszystko nagrałam, bo dalej prowadzić jedną ręką było po prostu niemożliwe :)
   Dużo chciałam wam jeszcze napisać, ale nie będę zanudzać. Może na koniec jeszcze kilka kwiatków:

     I reakcję Małego Księcia na truskawki :D :

   Nie wiem, co mu w nich nie pasuje. I mama, i tata, i babcia, i siostra lubią. Braciszek, co prawda, nie zbyt. To chyba w znak solidarności chłopięcej :)

   No, i mam jeszcze jeden problem. Proszę o radę. Napatrzyłam się na blogach, jak dziewczyny przerabiają meble. Postanowiłam i ja coś zdziałać. Mam odkupiony od znajomych za CAŁE 50zł komplet mebli kuchennych. Duży komplet, chyba prawie na 4m.  Taki PRLowski jeszcze. Był przeznaczony na postawienie w piwnicy, by słoiczki-buteleczki chować. No a że uczyć się lepiej na tym, czego potem w razie czego nie będzie się żałować... Plany jak u Napoleona... Wyczyściłam, pwyszlifowałam (na ile płyta pozwala), pomalowałam. Czekam na ozdóbki i okucia, nowe uchwyty wybieram, bo te po wyszczerbione są... Wstawiam szuflady... AAAA!!! SZUFLADY NIE WCHODZĄ!!! A przed tym latały, jak dym w kominie. Czego się dziwić? Co pionowo, co poziomo dodano zostało po 8 warstw farby (bo wszystko po dwa razy malowałam). I co teraz? Zeszlifować farbę? I zostawić nie wiadomo co na szufladach? Jestem w kropce! Planowałam, że jak na początku lipca zbierze się u nas rodzina, to będę się chwalić nowymi meblami. Kurka skubana! Ratujcie, ludzie! Poradźcie coś!
   No i na takiej panicznej notce kończę post. Coś taki nieforemny on u mnie dziś. Bo więcej biegam, niż piszę. I myśli się rozbiegają, jak kurki po zagrodzie. Może kolejnym razem będzie lepiej.

   Trzymajcie się cieplutko. Pogodnego ducha Wam wszystkim życzę.
 
   Pa!