Choroby c.d.,

   a w związku z tym trochę i robótkowo.

   Witajcie Kochani!

   Choróbsko nie odpuszcza, kasłamy, pierchamy i psikamy. Chłopaki jednak działają ostro. Ziemniaczki zebrane, studnia się robi. Już pokazywałam na Face rozpaprane z powodu tej studni podwórko. Kilka lat temu zaczęła ona zapadać się na jedną stronę, dookoła pojawiły się dziury. Różnego rodzaju podpórki i podsypki nic nie dawały. Tak jak by obok niej, w głębi, pojawił się jakiś strumyk, który co ni rusz, to wymywał kolejne warstwy ziemi. Mieliśmy nadzieję, że ten proces się zatrzyma, ale w tym roku kont nachylenia był taki, że trudno było nawet wodę dostać. Do tegoż - kto by pomyślał? - nigdzie nie mogliśmy znaleźć kręgów. No ale - jak długo szukasz, to w końcu znajdziesz. No i rozpoczęły się roboty.

   Tak to wyglądało jeszcze dziś w rano. A tak teraz:

   Osad wybrany, woda kilka razy odpompowana, kręgi ustawione, zabetonowane. Zrobiony dookoła nich betonowy kołnierz, żeby w razie czego ten niespokojny strumyk znów nie narozrabiał :) Teraz, jak beton stwardnieje, zostanie tylko wyrównać ziemie i stawiać daszek. Uf!

   No, chłopaki pracują, a ja męczę się od moralnego kaca :) Szpital domowy wciąż potrzebuje obsługi. Jestem pielęgniarką i pacjentem w jednym. Ale wstyd mi, że nie pomagam chłopakom. To żeby trochę temu "sumiennemu robakowi" zamknąć dziob, a za jednym i przydziobać u chłopaków, trochę po pichciłam.

   Nic wymyślnego, wszystko albo z twarogu, albo z twarogiem :) Szybkie i proste. Twaróg, jajka, sól, cukier, proszek do pieczenia i mąka w różnych ilościach. Na oko, bez przepisu. Rogaliki i "kopertki" - to ciasto francuskie z marketu.

   No i na pożegnanie kilka zdjęć przelatującego u nas nad głowami balona

   ... Wskakuje do domu Mąż: "Gdzie chłopczyk? Śpi?" - "Nie." - Chwyta dziecio na ręce i wyskakuje z domu. U mnie w ten moment czego tylko przez głowę nie przeszło! Huragan! Tornado! Bombardowanie! (Ukraina się odezwała :(  ) Wyskoczyłam w ślad za nimi i... aż przykucnęłam. Wprost nad głową, metrach w 15, raczej nie więcej, ogromny, pychający ogniem jak średniowieczny smok! :D Ja galopem po aparat. No ale przecież "smok" nie będzie wisiał w miejscu i czekał na mnie, no nie? To "uwieczniłam" co się dało :) Na zdjęciach nie widać, ale dookoła balonu cały czas krążyła paralotnia. Często tu u nas latają, bo niedaleko pewien facet udostępnia takie coś. Nawet samolot mały ma. Balon pewnie też od niego. Tak mi zawsze chciało się - i nadal się chce! - polatać paralotnią! Ehhh...

   Niech i Wam się lata, we snach i w życiu :)

   Pa!

   PS. 9-go będzie 3 latka mojemu blogowi :) Zapowiadam rozdawajkę :D